عطر
من به پرواز چو سیمرغ
تندر و برق چمان
پر گشایم ز زمین
پنجه زنم باز زمان.
آتشم، آذری از رنگ گل سرخ
غرشم، نعره ای از موج ذرخش.
نفسم نیست جز از نای خروش
نقش و رنگم همه از کوکب زاییده دوش.
آسمان پهنه ی جولان من است،
بوسه ی شاهپرم بر لب نیلوفر مست
گل مهتاب، نخوابد، که ز او یادم هست؟
شبح سرد بود سائل پرواز من شعله پرست.
بوی تو سینه گشاید بر افلاک کبود
ارغنونی که دل چشم و خیالم بربود،
مست و مدهوش، کنم باز پر و بال فرود.
بنشینم به لب بام مجالت،
نه به رنگ مرغ آتش در دل زوزه باد،
رنگ مرجان، نم باران، لذت آبی نور.
م. امید
تپه تپه، سبز شاد
دو سه برگی لای دیوان.
همه دل ها سوی تو
چشم ها کنج اطاق.
تپه تپه
تپه تپه، شعر، بوم
مو، قلم، رنگ و خیال
قرص نان، لب به لب ماه تمام.
سال
جنگلم، جنگل سرد و سوخته
جنگلی لخت و نزار
طاقتم پاره ای از رخت بهار
و امیدم گیوه ای تنگ و فگار
مهر 1388
جغد شوم
گفتنی،
آنگاه که میلم نبود.
تک نگاهم بی تلاقی
پهنه، افسوسی کبود.
صبح،
امیدی تکیده بر بلند تار همت.
شب،
کلافی، ریشه در مرداب حسرت.
روی ایوان، پیرزن وقت اذان
می نوازد تار تا مرگ فغان
می نوازد تار تا مرگ فغان.
بهار 1387
گناه
باز من خسته ی قاب پنجره
خسته من ، خسته نگاه
ره، قدم
شام، پگاه
ماه، شرمی به کلام شاعره.
ناز بر ترکشی از هجرت شرم
لب نهد بر لب آن خوشه ی گرم
نیستش باک دگر
یا اگر هست،
نور در لای کتاب یک مجال
سالها صحبت تنهایی نور
سالهایی که به جز
پوست من و ماه سپید
چشممان هیچ ندید!
همه گیجی، همه هیچی، همه هست
پوچی از من، بودن از تو
یادت هست؟
گر نشانم واژه ای را به لبان
آنهم از جنس قدیم
نه به امروز، بل به فرداست یقین
بودنم وسوسه ی پرسش تلخ
باز از پوست من آنورتر
تا دم چانه ماه
واژه هایم همه چون خاکستر
دی 1377
گذر
مات و حیران
زل نگاه آفتاب،
بهت مرده
تک برش بر ماهتاب.
خشک و خسته
تار و پود شاخسار
نی نجنبد
مویبافت آبشار.
و من اینجا چشم بر گلهء ابر
دل رها کرده میان رمه ها
های های گریه کنم، ثانیه ها
های های گریه کنم، ثانیه ها!
مهر 1386
کوچ
کوبه های سم اسبان
ناله های خشم و عصیان
بر کشیدندم به تیغ کوهسار
خون و خون تا مرگ خنده
های و بیداد سیاوش، وه چه شور
گله گله کور دل، تا مرز گور.
پس دیوارنشینم، تنگدست
او همان بخلی که خوش بر بخت بست.
و من آن گمشده شوریوش مست
نا کجا آباد، بر راهم نشست
نا کجا آباد، بر راهم نشست
اسفند 1369
نهی
چارقت مشکی بلند
خال کنار لب قند!
لش شده تن، حیا کجا؟
راه نرود میرزا قبا!
میپرد از شوق به عرش
زیر عبا زیر عبا
شهریور 1386
